D’r 1e sjtadsprins va Landgraaf oet Neuenhaage Het was een hele eer, maar het was ook pionieren geblazen! De Ieëreroad had immers besloten om vanaf 1982 als ‘carnavalsverein’ onder voorzitterschap van Hein Haan door het leven te gaan! Dat betekende heel wat meer werk en organisatie dan voorheen; daar waren de heren (en ondersteunende)dames niet vies van, want zij waren gepokt en gemazeld in het bedrijfsleven, ‘d’r middesjtand va Neuenhaage’ zo gezegd. In september belde Pierre Mosmuller me op met, na een aantal omwegen, te komen tot ‘de vraag der vragen’: ́Wils du Prins waede?? Want wij hebben eens gekeken en jij lijkt ons dé kandidaat om als eerste Prins en ook nog eens de 1e Nieuwenhaagse Stadsprins van Landgraaf te fungeren’. Mijn verenigingsachtergrond (van mei-jongens, toneel, politiek) en werk ( Brand bier) cq de redelijke bekendheid vanwege het feit dat mijn ouders jarenlang een slagerij voerden aan de Hoogstraat, waren zo’n beetje alle redenen waarom men aan mij gedacht had. Dan kun je toch niet ́nee ́ zeggen! Natuurlijk ben je zeer vereerd, en om geproclameerd te worden aan het eind van de destijds ‘wereldberoemde Galazitting’ in de met 600 mensen gevulde sporthal in de Bende, dat is natuurlijk een droomstart! Zij het dat ik vóór die proclamatie nog tot 22.30 uur op de buhne stond bij Kiekes Wead, waar ik een rol te vervullen had. En niemand mocht iets weten.... Het werd een onvergetelijk seizoen! De receptie, de Herrenzietzung, de steun van zoveel vrienden en bekende, de bezoeken aan de vele carnavalsactiviteiten tot in Kelmis (B) toe, de onderlinge gezelligheid binnen de vereniging, de carnavalsdagen zelf én natuurlijk de optocht door Nieuwenhagen: het was bitterkoud en de wagen, een groot vat waar ik -met mijn hoogtevrees op een plintenladder- liefst 5 meter boven het wegdek stond, moest op het laatste moment voorzien worden van een naamplaat. Laat die nou net de uitlaat van de wagen afdekken , waardoor het vat onder mij zich vulde met uitlaatgassen, die vervolgens via mijn neus het luchtruim kozen... Dat je dat volhoudt van de Oude Heide tot op het Sunplein lijkt een wonder, maar de enorme belangstelling langs de route deed zowel de stank als de hoogtevrees vergeten! En omdat het voor ’t eerst was, moest ook een inschatting gemaakt worden hoeveel snoep etc er nodig was voor de optocht; de volgende jaren zal die snoepvoorraad ruim minder zijn geweest, want Pierre Mosmuller, Alex Hanssen (die beiden adjudant waren) en ik hebben ons pijn aan de armengestrooid om alles op te krijgen! Dat verenigingen (o.a. d’r prins is kiekes wead) en familie ( d’r 1e waan van d’r prins, zijnde een kinderwagen) in die optocht meetrokken maakte het compleet en daarmee een onvergetelijk mooi gebeuren... Wiel Muijrers